Cat's cradle

Перачытаў. Тыя ж 5 зорак, што і было, было б больш, паставіў бы больш. Роўна 60 год пасля выданьня кнігі, якая пачынаецца з атамнага бамбаваньня Хірасімы і заканчваецца глябальнай экалягічнай катастрофай, створанай чалавекам, here we are, недзе паміж пагрозай ядзернай вайны і напаўнепазьбежнай экалягічнай катастрофай. Кніга каб спыніцца, адысьці трошкі ў бок і паглядзець на чалавецтва звонку і зразумець, колькі ў ім вар'яцтва і абсурду, колькі складаных стварэньняў, якія як тая гульня ў вяровачку - no damn cat, no damn cradle. Але некаторым з нас пры гэтым пашчасціла ўсё гэта назіраць як разумным істотам, таму напрыканцы мы мабыць пасьпеем яшчэ задраць нос шырока ўхмыляючыся перад тварам няіснага бога, які і стварыў на імгненьне ўсю гэтую хісткую канструкцыю ў сябе на пальцах. А мабыць не.

A very different style from the kind of books I usually read.

I definitely need to read more from this author.

My favourite Vonnegut so far.